‘Poubelle’ van Pieter Waterdrinker is een heel diverse roman met een uitstekend momentum. Het gaat over thema’s zo divers als de zelfverrijking van de medewerkers van de EU, tot aan de individualisering van de huidige maatschappij, tot aan 19de-eeuwse Russische kunst en literatuur, tot aan actuele gebeurtenissen zoals Euromaidan in Oekraïne in 2013 en de MH-17 ramp in 2014. De hoofdpersoon, Wessel Stols roept irritatie op vanaf het begin af aan, omdat hij heel megalomaan bezig is met een boek schrijven, en zich met minachting voor de buitenwereld (lees: Nederland), zonder enige interesse te tonen in zijn vrouw Friedl, zich stort in dat project. Wanneer het niet lukt begint hij een lucratieve, malafide handel in Russische kunst, wat het uiteindelijk ook niet is.
Godzijdank breidt Waterdrinker er een verhaal doorheen, waarin de minnaar van Friedl zijn afgunst voor Wessel Stols niet onder stoelen of banken steekt, anders was de hoofdpersoon, hoewel hilarisch beschreven, ook niet uit te houden. Uiteindelijk belandt Stols als Europarlementariër in Brussel, waarin zijn luxeleventje (met
vrouwen, drank en drugs) een andere wending aanneemt nadat hij de menigte toespreekt op het Maidan-plein in Kiev…
‘Poubelle’ lezende overkomt je een onheilspellend gevoel; met zulk hedonistisch en egoïstisch gedrag kan het toch niet anders dan slecht aflopen met Wessel Stols? Hoewel ik het einde niet zal verklappen, is Waterdrinker in staat om in Poubelle meerdere verhaallijnen over meerdere jaren kunstig, ironisch en absurd-komisch met elkaar te verweven. Poubelle laat je achter met een unheimisch gevoel; schuilt er ook in mij een Wessel Stols? En erger: is dit echt de condition humaine van Europa?
Yvonne Kraak