Twee generaties, één klik

De een groeide op zonder internet, de ander kent geen leven zonder scherm. Toch spreken deze duo’s uit verschillende generaties dezelfde taal. Hun bijzondere band bewijst dat liefde en verbinding geen leeftijd kennen.

#1

Pleegmoeder Corine & pleegdochter Sharon

‘Zij leeft meer in het moment en leert mij loslaten’

Woonbegeleider Corine Andressen (1968) en haar pleegdochter Sharon Onink (2004) schelen 36 jaar, maar leren dagelijks van elkaars blik op de wereld. “In mijn jeugd hoorde je pas later wat er ergens gebeurd was, nu zie je elk filmpje direct op je telefoon.”
Corine: “Sharon kwam elf jaar geleden op haar tiende bij mij en mijn ex in ons gezinshuis wonen. Haar vader kon door persoonlijke omstandigheden niet meer voor haar zorgen en haar moeder was al vroeg overleden.”
Sharon: “Voor mij was die verhuizing best spannend, want ik had daarvoor al in andere pleeggezinnen en een tijdelijk gezinshuis gewoond. Maar toen ik Corine ontmoette, dacht ik meteen: bij jou wil ik blijven.”
Corine: “Sharon was een vrolijk, open en eerlijk meisje. Ze had goede zorg en liefde nodig en voor mij voelde het alsof het zo moest zijn.”
Sharon: “Voor mij ook. De tijd dat ik bij Corine woonde, betekent veel voor mij. Corine zie ik echt als mijn tweede moeder met wie ik alles kan delen.”

Oma Cathrien & kleindochter Sanne Esther

‘Ik had liever in mijn oma’s tijd geleefd, toen was het leven een stuk eenvoudiger en warmer’

Cathrien van der Mark (1944, gepensioneerd) is bijna een halve eeuw ouder dan kleindochter Sanne Esther Schenkkan (1991, designer). Toch begrijpen ze elkaar zonder woorden. “We hebben een zielsverbinding en voelen elkaar perfect aan, zelfs op afstand.”
Sanne Esther: “Mijn oma en opa spelen vanaf mijn geboorte al een grote rol in mijn leven. De deur bij hen stond altijd open. Toen ik op de modeacademie zat, woonde ik zelfs tijdelijk bij ze. Mijn oma hielp me vaak met naaien en patronen maken. Dat zijn dierbare herinneringen.”
Cathrien: “Sanne Esther is mijn oudste kleinkind en dat blijft iets bijzonders. Wat er vroeger ook gebeurde, ze wist: bij opa en oma is het altijd veilig en warm.”
Sanne Esther: “Nog steeds hoor. We zien elkaar elke twee weken, maar videobellen bijna dagelijks. Mijn oma is hartstikke bij de tijd. Ze appt, facetimet en weet haar telefoon goed te bedienen. Dat heb ik haar allemaal geleerd.”
Cathrien: “Ja, ik heb veel van Sanne Esther opgestoken. Videobellen vind ik nog steeds een wonder.” Sanne Esther: “Mijn oma is dan wel 81 jaar, maar ze barst van de energie. En ze is heel zorgzaam. Als ze bij mij thuis is….’

Vader Sixto & dochter Stacey

‘Hij doorbrak de patronen uit zijn jeugd en leerde mij gevoelens te uiten’

De hechte band tussen Sixto Torbed (1966, specialistisch food reiniger en motivational speaker) en zijn dochter Stacey Torbed (1990, content creator) ontstond in een periode waarin ze fysiek niet samen konden zijn, maar emotioneel onafscheidelijk bleven. “In mijn jeugd werd er niet gepraat over emoties, maar wij bespreken alles met elkaar.”

Stacey: “Mijn vader en ik hebben een band die ik bij anderen niet vaak zie. We voelen elkaar feilloos aan. Misschien omdat we allebei gevoelsmensen zijn, een tikje hooggevoelig zelfs, maar we hebben weinig nodig om elkaar te begrijpen.”
Sixto: “Dat klopt. Stacey en ik lijken heel veel op elkaar. We zijn eerlijk, open en hebben een zacht hart. Soms is dat een zegen en soms een uitdaging, maar het is wie we zijn.”
Stacey: “We kunnen botsen, maar we vinden elkaar altijd weer terug. Hoewel we in andere tijden zijn opgegroeid, begrijpen we elkaars wereld verrassend goed. Juist dat generatieverschil maakt onze band nog hechter en leerzamer. Het bijzondere is dat onze band juist in een moeilijke tijd is ontstaan.”
Sixto: “Toen Stacey jong was, zat ik door omstandigheden in detentie. Dat waren zware jaren, maar Stacey bleef mijn lichtpunt. We schreven veel brieven en hadden telefonisch contact. Dat hield mij op de been.” Stacey: “Die brieven heb ik allemaal nog. Mijn vader schreef altijd: ‘Ik ben nu misschien fysiek niet bij je, maar in mijn hart ben ik dat wel.’ Die zin heeft me…

Vriendinnen Jannie & Carla

‘Vanaf het begin was er die klik, we begrepen elkaar gewoon’

Hoewel vriendinnen Jannie Velzing-Peters (1952, vrijwilliger en voormalig communicatiemedewerker) en Carla Bezuijen (1970, programmamaker/ondernemer) achttien jaar schelen, merken ze weinig van hun leeftijdsverschil. “Jannie laat me zien dat ouder worden niet erg is, zolang je maar blijft genieten van de kleine dingen.”

Jannie: “Ik was 42 jaar toen ik bij Carla op de afdeling van een bibliotheek kwam werken. Zij was 24 en tussen de middag gingen we vaak wandelen of even boodschappen doen. Zo ontstonden mooie gesprekken en we merkten dat we over veel dingen hetzelfde dachten.”
Carla: “Wat mij in Jannie aansprak, was dat ze altijd vrolijk, zorgzaam en positief was. Ik had geen makkelijke jeugd gehad, dus haar warmte deed me goed.”
Jannie: “We scheelden achttien jaar, maar dat voelde niet zo. Carla en ik begrepen elkaar gewoon. En dat terwijl onze levens er heel anders uitzagen. Ik was getrouwd en Carla woonde net een aantal jaar op zichzelf, maar dat maakte het juist leuk.”
Carla: “In die tijd ging ik vaak naar housefeesten die tot diep in de nacht duurden. Op maandagochtend zat Jannie altijd klaar om mijn verhalen te horen.”
Jannie: “Dat vond ik heerlijk. Toen ik jong was, ging ik op zondagavond naar de danszaal in de stad. Tegen elven was ik thuis, want de volgende dag moest ik werken. Alles was toen gemoedelijker, maar ik vond het geweldig als Carla over haar uitgaansleven vertelde.” Carla: “Later leerden we elkaar ook buiten het werk beter kennen….

Verder lezen?

Lees de volledige interviews in Zin 1.
Nu in de winkel. Of bestel ‘em hier online.

Tekst: Renée Brouwer. Foto’s: