Wonen in vrijheid

4x Zij leven anders

Zin redactie 9 oktober 2025

Een busje, een tiny house, een chalet in het bos of helemaal geen huis: wonen kan op veel manieren. Mirjam, Nicole, Roeselien en Mariëtte vertellen over hoe hun bijzondere woonsituatie ze vrijheid geeft en dichterbij zichzelf brengt.

#1 Mirjam: ‘Ik heb elke dag een andere tuin’

Kunstenares Mirjam Griffioen (1975) ging van twintig jaar Caribisch avontuur naar een vrijbuitersbestaan op wielen. Samen met haar hond Stinky woont ze in een zelfgebouwd busje dat volledig zelfvoorzienend is.

Mirjam: “Ik was begin dertig toen ik vanwege mijn werk als kunstenaar naar het Caribisch gebied vertrok. Daar woonde ik de eerste veertien jaar op Curaçao, waar ik een atelier direct op het strand had. Later zwierf ik nog vijf jaar met mijn toenmalige partner rond op een boot rondom de eilanden. Eerst op een houten zeilboot, daarna op een catamaran. Overal meerden we aan, ik ontmoette bijzondere mensen en deed dagelijks inspiratie op. Toch zat er ook een keerzijde aan dat vrije bestaan. Als ik bijvoorbeeld mijn ouders in Nederland wilde zien, betaalde ik de hoofdprijs voor een vliegticket. En vaak deed ik er meer dan dertig uur over om er te komen. Schilderen op een bewegende boot bleek ook allesbehalve ideaal. Vaak voer ik met een klein bootje naar het strand om daar …

#2 Nicole: ‘Ik lever niet in op comfort, wel op spullen’

Levenskunstenaar en coach Nicole Pol (1972) woont sinds een jaar in een houten huisje in een tiny-housecommunity in Zuid-Limburg. Haar partner Marcel van Kasteren (1965) woont in zijn eigen tiny house naast haar.

Nicole: “Marcel en ik werden tien jaar geleden een stel. Na een paar jaar gingen we samenwonen, maar op een gegeven moment merkte ik dat ik te veel op hem ging leunen. Ik voelde aan alles dat ik weer op mezelf moest wonen. Best spannend om tegen hem te zeggen natuurlijk. Hij begreep het ook niet helemaal. Vooral omdat ik steeds zei dat ik hem absoluut niet kwijt wilde. Door goed met elkaar te praten, kwamen we eruit. We zouden niet uit elkaar gaan maar wel apart gaan wonen. Toevallig kreeg ik in die periode de kans om me in te schrijven voor een tiny house-project. Ik twijfelde of ik het moest doen, maar voelde ergens ook heel sterk dat dat precies was wat ik zocht. Tiny wonen leek me de enige manier om echt weer op eigen benen te staan. Bovendien wilde ik geen hoge hypotheekschuld meer en paste het idee helemaal bij hoe ik in….

#3 Roeselien: ‘Ik geniet elke dag van alle natuurgeluiden die ik hoor’

Drieënhalf jaar geleden verruilde ondernemer Roeselien Wekker (1973) de drukte van Amsterdam voor een chalet in een stiltepark in Gelderland. Hier voelt ze zich thuis, maar haar droom verandert langzaam.

Roeselien: “Ik ben geboren en getogen in Amsterdam en woonde veertien jaar in een druk gedeelte van de stad. Helaas begon ik de laatste vijf jaar te merken dat de stad aan het veranderen was. Zo werd het er steeds drukker en voller, en op een gegeven moment kwam er onder mijn woning een visrestaurant. Hierdoor had ik opeens veel geluidsoverlast, terwijl ik daarvoor nergens last van had. Uiteindelijk verhuisde ik nog naar een andere woning in dezelfde buurt, maar daar kreeg ik opnieuw burenoverlast. Op een gegeven moment was ik echt moegestreden. Ik speelde al langer met het idee om de stad te verlaten en op een dag besefte ik: dit is hét moment om te kiezen voor rust. Ik droomde van een plek waar ik kon wonen en werken, het liefst op een eigen stukje grond. Maar ik vroeg me ook af of ik dat wel….

#4 Mariëtte: ‘Ik leef al bijna tien jaar uit een paar tassen’

Mariëtte van Beek (1962) is arabist, reisjournalist en reisleider. Al bijna tien jaar leidt ze een nomadenbestaan: zonder huis en zonder spullen, maar met de vrijheid om te werken en te leven waar ter wereld ze maar wil.

Mariëtte: “Voor 2016 reisde ik al veel voor mijn studie Arabisch en mijn werk als reisjournalist, reisleider en projectmanager voor ontwikkelingsorganisaties. Op reis voelde ik me altijd beter. Vooral omdat ik nauwelijks spullen mee had en me geen zorgen hoefde te maken over een huis of tuin. Nadat de eerste digital nomads zich rond 2014 lieten horen, dacht ik: dat lijkt me echt te gek. Geen vaste plek waar je voor moet zorgen of werken, dat bespaart zoveel tijd. Ik werd helemaal vrolijk bij de gedachte aan zo’n locatie-onafhankelijke levensstijl. In die periode woonde ik met mijn zoon (1996) in een klein appartement. Na mijn relatiebreuk in 2006 waren we daar vanuit een groot koophuis terechtgekomen en voor ons was de beperkte ruimte prima. Ik kom uit een anti-materialistisch gezin en heb me nooit echt…

Tekst: Renée Brouwer. Beeld: Ester Gebuis