Verrassende vriendschap

Echte verbondenheid is tijdloos

Zin redactie 4 september 2025

Of je elkaar nu ontmoet op het werk, tijdens je studie of in een moeilijke periode: soms klikt het meteen en ontstaat er iets bijzonders. Deze vriendschappen bewijzen dat echte verbondenheid tijdloos is, van alle generaties en ook tussen man en vrouw bestaat.

Andrea & Philamona

‘We bellen elkaar meerdere keren per dag’

Verpleegkundigen Andrea van Wieringen (1991) en Philamona Schoen (1967) ontwikkelden een hechte vriendschap door hun werk in de zorg. Hun leeftijdsverschil van 24 jaar speelt geen enkele rol.

Andrea: “Heel direct en ontwapenend. Dat is wat ik van Philamona vond toen ik haar eind 2019 ontmoette. Ik werkte als kwaliteitsverpleegkundige in het Dr. Sarphatihuis in Amsterdam (een centrum voor verpleeghuiszorg, red.) en Philamona was ingevlogen als zorgcoördinator. We hadden net een inspectie gehad en moesten binnen korte tijd veel op orde krijgen. Philamona’s hulp was dus hard nodig.”
Philamona: “Ze haalden me binnen met een koffie op een terrasje en ineens zat ik midden in het verbetertraject. Gelukkig klikte het meteen tussen Andrea en mij. We hadden hetzelfde idee over goede zorg.”
Andrea: “Philamona deed me een beetje aan mijn moeder denken. Wat je ziet, is wat je krijgt. Een echte Amsterdamse met een groot hart.”
Philamona: “Ik vond Andrea een beetje zweverig, maar ook lief en zacht.”
Andrea: “Avondenlang werkten we aan nieuwe plannen. Zij praatte, ik typte.”
Philamona: “Grafieken en zo zijn niks voor mij. Op onze eigen manier deden we allebei ons ding. En dat werkte. Tijdens de pandemie ontwikkelden we een hechte band. Samen maakten we lange dagen, we sleepten elkaar er doorheen.”
Andrea: “In deze tijd waren we er ook privé voor elkaar. Toen mijn vader een paar jaar na de start van onze samenwerking ernstig ziek bleek te zijn, ving Philamona me op.”
Philamona: “Ik weet nog dat Andrea op een dag huilend op het werk aankwam. Ze viel direct in mijn armen. ‘Kom maar meisje,’ zei ik. Ik had zo met haar te doen.”
Andrea: “…….

Caren & Gerard

‘Onze mannen kunnen het ook goed vinden met elkaar’

Caren Bode (1969, voormalig HR-manager) en Gerard Schouten (1967, medewerker zorgadministratie/planner in de GGZ) leerden elkaar in hun studententijd kennen. Inmiddels zijn ze 37 jaar en veel gebeurtenissen verder, maar hun vriendschap is onveranderd sterk gebleven.

Gerard: “Caren en ik ontmoetten elkaar in 1988 via de hotelschool. Op de een of andere manier trokken we meteen naar elkaar toe.”
Caren: “Het voelde alsof we elkaar al jaren kenden. We maakten ook de gekste dingen met elkaar mee.”
Gerard: “Zoals die Spaanse Week op school. We moesten een gerecht maken met gevulde inktvisringen. Nou, dat zag eruit als een stel condooms. Wij hebben zó gelachen.”
Caren: “Toch kregen we lovende reacties, daar waren we supertrots op.”
Gerard: “De eerste keer dat ik bij Caren thuiskwam, zal ik nooit vergeten. Haar moeder was nogal van de tierelantijntjes. Zelfs op het toilet hing van alles. ‘Wat een vol huis,’ floepte ik eruit. Daarna ging ze ineens heel erg opruimen.”
Caren: “Toch was mijn hele familie gek op Gerard. Ze sloten hem in hun hart. Door hem zijn we uiteindelijk allemaal van Amsterdam naar Almere verhuisd.”
Gerard: “Ik woonde daar al en toen Caren een keer op bezoek was, dacht ze: wat heerlijk, die ruimte. Daarna verhuisde ze met haar toenmalige vriend naar mijn wijk. Vervolgens kwam de rest.”
Caren: “Met die vriend trouwde ik later.”
Gerard: “Hij was mijn oude huisgenoot. Omdat ik wist hoe hij was om mee samen te leven, zei ik tegen Caren dat ik er geen goed gevoel bij had.”
Caren: “Maar ja, ik was verliefd…”
Gerard: “Toen ze trouwden, was ik Carens getuige. Ik dacht: misschien zat ik er toch naast.”
Caren: “……..

Alma & Ketura

‘We zijn elkaars batterij, we laden bij elkaar op’

Alma Heerenveen (1970, voormalig socio-therapeutisch medewerker) en Ketura Zandvliet (1977, begeleider in de gehandicaptenzorg) leerden elkaar ruim 25 jaar geleden kennen door hun werk in een Tbs-kliniek. Wat begon als een professionele samenwerking, groeide uit tot een hechte, trouwe vriendschap.

Alma: “De eerste keer dat ik Ketura zag, dacht ik: wat een mooie vrouw.”
Ketura: “Nou…”
Alma: “Ja echt. Ik vond je prachtig.”
Ketura: “En Alma leek mij heel aardig en kundig. We leerden elkaar in 1999 kennen bij een zogenoemd ‘allochtonenproject’ binnen een bekende Tbs-kliniek. Het doel was om meer diversiteit binnen de Tbs-wereld te krijgen.”
Alma: “We begonnen allebei als socio-therapeutisch medewerker en moesten samen een nieuwe afdeling opzetten. Daardoor werkten we vanaf dag een intensief samen.”
Ketura: “In het begin waren we vooral collega’s, maar na een paar jaar trokken we ook privé meer met elkaar op. Toen ik ziek werd, kwam Alma onaangekondigd langs met een mand vol fruit. Dat vergeet ik nooit meer.”
Alma: “Ik weet nog dat jij helemaal verrast was. Je was echt geëmotioneerd. Maar ik dacht alleen maar: natuurlijk kom ik, ik geef toch om je.”
Ketura: “Dat was het moment waarop ik besefte: zij is niet alleen een collega, maar ook een echte vriendin.”
Alma: “Samen maakten we veel mee. Toen een Tbs’er in 2013 kokend heet vet over me heen gooide, steunde Ketura mij waar ze kon.”
Ketura: “Het was echt vreselijk wat Alma overkwam. Ik weet nog dat ze helemaal in shock aan de grond genageld stond toen het net gebeurd was. Ik was op dat moment aan het rapporteren en rende meteen naar Alma toen zij alarm sloeg.”
Alma: “Door deze heftige gebeurtenis liep ik een posttraumatische stressstoornis op. Daarna werd ik ontslagen en vocht ik tien jaar lang voor erkenning en rechtvaardigheid. Al die tijd kon ik rekenen op Ketura’s onvoorwaardelijke steun.”
Ketura: “Daar hoefde ik nog niet eens over na te denken. Ik wilde Alma helpen en getuigde tijdens haar rechtszaak. Dat haar strijd zolang moest duren, doet me nog steeds pijn. Helaas heeft ze de rechtszaak uiteindelijk verloren.”
Alma: “Ketura’s steun was heel belangrijk voor mij. Ze bleef altijd achter me staan, ook toen het moeilijk werd.”
Ketura: “Ik wist gewoon: ik laat haar niet vallen. Dat vond ik vanzelfsprekend.”
Alma: “…..