Ik ben natuurlijk een halve bejaarde

Sandra Nieweg (1960) maakt al ruim dertig jaar tv-programma’s. Ze is moeder van Claudia (36) en na twee huwelijken en een lange relatie weer happy single. Ze verkocht haar huis in Muiderberg en reist samen met hond Bobby in camperbus Luce Europa door, op weg naar een nieuwe toekomst in Portugal. Aflevering 17: Kerst bij de Portugese Ana.

Natuurlijk heb ik wel eens van overwinteraars gehoord, maar ik heb ze nog nooit in het wild gezien. Totdat ik weer eens een van mijn favoriete campings aandoe: Algarve Motorhome Park Falésia. Er zijn zegge en schrijve twéé vrije plaatsen… van de honderd. Pardon? In dit jaargetijde?! Nadat ik Luce onder een soort gigantische pijnboom heb gemanoeuvreerd, loop ik stomverbaasd over de camping. Dit is een totaal ander slag mensen dan dat ’s zomers de Algarve bevolkt.

Met uit de kluiten gewassen campers, wat zeg ik: hele touringcars. Compleet met droomkeuken voorzien van stoomoven en espressomachine, een regendouche (vandaar die karige sanitaire voorzieningen op de camping, die zijn voor amateurs zoals ik), loungehoek met satelliet-tv, slaapkamer met kingsize bed en een ruime bench voor de hond (of twee, drie honden).

Maar waar mijn mond echt van openvalt: iedereen heeft een extra vervoersmiddel bij zich voor een tochtje of de boodschappen. Vergeet elektrische fietsen, denk een 1100cc- motor of een autootje type Toyota Aygo. Niet achterop een aanhanger, nee ín de bus, achter een luik met een uitschuifbare oprit.

Tijdens een wandeling op het strand raak ik aan de praat met Leo (62) die zijn twee beagles uitlaat. Hij ziet er helemaal niet uit zoals een overwinteraar er in mijn beleving uit hoort te zien (oud, grijs, spruitjeslucht). Hij en zijn vrouw Marijke komen al vijf jaar naar Falésia waar ze van oktober tot april staan. Leo glimt als hij de voordelen opsomt: het is lekker weer (meeste zonuren van Europa en de temperatuur is mild, in januari vaak 18 graden), en de lucht is zuiver. Het leven in Portugal is goedkoop en mocht je naar de dokter moeten, dan zit je hier in de van expats vergeven Algarve op rozen. Bovendien staan al hun in de loop der jaren opgedane vrienden hier ook, dus het is een jolige boel.

Er zijn ook jónge overwinteraars. Amee en Tim, eindtwintigers uit Slovenië, rijden in een zelfde soort bus als ik (maar wél met douche en lengtebedden) en blijven vier maanden in Falésia staan. Zij zijn digital nomads, ze werken vanuit hun camper. Of zij het als youngsters niet saai vinden op zo’n camping vol pensionado’s? Neeeee, ze vinden het juist heerlijk. Er hangt een relaxte sfeer en ’s avonds om 22 uur is het stil. Eigenlijk vind ik dat zelf stiekem ook wel lekker. Maar ik bén natuurlijk ook een halve bejaarde, met m’n 63, dat vergeet ik steeds!

Ik ga ook overwinteren maar dan in een huurappartement aan zee, in Fuseta. Luce is onvoldoende geïsoleerd voor frisse nachten en ik heb na maanden leven op de vierkante centimeter behoefte aan dingen zoals douchen zonder teenslippers en mijn benen kunnen strekken in bed. En een kerstboom! Die past niet in Luce. Bovendien: als ik hier in de oostelijke Algarve iets wil kopen, eventueel, moet ik wel ervaren hoe het is om hier wat langer te wonen. Oók ’s winters.

Om in de kerststemming te komen, ga ik naar een pre-christmasdinnerparty thuis bij de Portugese Ana. Alle 25 voornamelijk Portugese gasten moeten iets maken voor het buffet. Ik kom – heel origineel, vind ik zelf – met een pan nasi aanzetten. Maar: koude nasi (want ’s middags al klaargemaakt en Ana heeft geen magnetron) is een soort stortbeton. De door Inês gebraden peru de natal (kerstkalkoen), de salada bacalhau com grão de bico (stokvissalade) van Maria João en de filhoses (soort donuts met suiker en kaneel) die Nuno meeneemt, scoren daarentegen wél hoge ogen.

Het is gezellig, ik ben een beetje tipsy waardoor ik de hele avond te hard praat tegen mijn uiterst charmante linkerbuurman en tevens gymleraar in Tavira. Ik zeg tegen hem dat mijn eerste echtgenoot ook José heet en dat ik daarom zijn naam de rest van de avond, nee de rest van mijn leven, niet meer zal vergeten. Oef.

Als het de volgende dag begint te miezeren, slaan de kerstblues toe. Ik mis familie en vrienden in Nederland. Ik maak me zorgen om de toekomst. Wáár moet ik nou in hemelsnaam een huis kopen: in de Algarve of aan de Zilverkust? Op het platteland, in de stad, aan zee? Of misschien toch een appartement, is dat financieel niet haalbaarder?

Dan krijg ik appjes uit Nederland: ‘Ik kom Sinterklaas bij je vieren!’ En: ‘Schuif de kalkoen maar in de oven, ik land op kerstavond!’ Ik licht op, net als de kerstig versierde wilgentakken in de woonkamer die dienst doen als alternatieve kerstboom. En ga gelijk aan de slag met een boodschappenlijst. Het wordt een memorabele kerst! ■

Volg Sandra en Bobby ook op Instagram: Bobby.goesplaces

Dit is deel 17 van Sandra’s avontuurlijke column Roadtrippen. Volg haar met ons? Haar introductieverhaal en columns verzamelen we op de pagina Zin.nl/tag/roadtrippen/