“Lente” van Karl Ove Knausgård is het derde boek uit een serie van vier. Het vierde boek, “Zomer” komt in juni van dit jaar uit. De eerste twee boeken heb ik niet gelezen, maar dit boek is prima op zichzelf te lezen.
De auteur richt zich in dit boek tot zijn jongste dochtertje van 3 maand oud; met haar maakt hij een autotocht naar het ziekenhuis, waar zijn vrouw is opgenomen met een ernstige depressie. Het boek beschrijft deze ene dag, met daarin mooie sfeertekeningen, veel terugblikken, en uitgebreide filosofieën. Knausgård blinkt uit in het beeldend vertellen; je komt echt “in” de situatie. Soms in een simpele stijl, zoals bijvoorbeeld in de gesprekken met zijn andere drie kinderen. Soms ook heel uitgebreid, met lange zinnen, bijzinnen en bijzinnen van bijzinnen; wat de leesbaarheid niet altijd vergemakkelijkt. Zo gebruikt hij twee hele bladzijden om over een rode emmer te filosoferen; enerzijds over de fysische eigenschappen ervan, maar vooral over de betekenis, functie van deze emmer en de gevoelens en emoties die dat oproept. Deze manier van beschrijven, werkelijkheid tegenover gevoel en emotie, komen we vaker tegen in het boek.
Opvallend vind ik het dat de schrijver vrij nuchter schrijft over de depressie van zijn vrouw. Hij vindt dit iets waar hij haar niet bij kan helpen en waarin zij zelf een uitweg moet zien te vinden. Haar depressie speelt ook maar een kleine rol in het boek; de sfeer wordt er niet door bepaald en de schrijver is eigenlijk trots dat hij zijn gezin zo goed draaiende houdt. Ik vind het prettig dat in de epiloog, 2 jaar na dato, hij wat meer vertelt over de afloop van deze heftige periode. De illustraties van Anna Bjerger vind ik mooi, dromerig en geven het boek zeker meerwaarde.
Moeilijk om voor dit boek sterren uit te delen; ik geef 5 sterren voor de sfeertekeningen, 2 voor de soms wat te uitgebreide filosofische gedachten. Ik houd het op 3 sterren voor het geheel. Een boek om met aandacht te lezen en de pareltjes er uit te halen, maar geen boek dat ik bijvoorbeeld op vakantie zou lezen.
Marijke Diender
Boekbespreking: “Lente”, van Karl Love Knausgard. Score: 7,5/10. Net op de plank van de “onderscheidingen”, maar aan de buitenkant, niet om nog eens te herlezen binnen afzienbare tijd. Karl Ove is geen onbekende voor mij, ik heb al heel veel van hem gelezen, dus ken ik zijn stijl, zijn manier van werken. Ik weet dat hij zich bij het leven van iedere dag houdt, “zijn” leven daarenboven, dat hij geen verhalen uitvindt, geen complotten verzint, niets doet om iets sensationeel te laten lijken, maar zich bezig houdt met wat hij terplekke ervaart en waarover hij ook terplekke nadenkt. Hij gooit er geen streepjes seks doorheen zoals Elena Ferrante of Sandro Veronesi om de lezer bij de les te houden. Niets daarvan, Knausgard schrijft relatief vervelend, hij verhaalt het leven zoals het leven is en dat is… : eerder vervelend. En soms gebeurt er dan toch iets maar dat wordt niet opgeklopt, ook niet uitgerokken, zeker niet gempimpt zodat je ogen ervan gaan blinken… Ach, Karl Ove Knausgard… je moet ervan houden, ik durf hem eigenlijk aan niemand aanraden, ik weet dat menig ervaren lezer kan het niet opbrengen om door de tekst te gaan maar anderen kunnen dit wel. Daar ben ik er één van. Ondertussen verkoopt hij wereldwijd enorm veel boeken, men spreek erover dat hij wel eens Nobelprijswinnaar zou kunnen worden. Waarover het gaat, dat moet de lezer zelf uitmaken: het staat in zijn boek en het wordt in andere recensies beschreven. De verhaallijn is de eenvoud zelve: één dag, een dag waarin hij samen met zijn jongste kind zijn vrouw in het ziekenhuis gaat opzoeken. 217 bladzijden. Met veel overpeinzingen uiteraard. Daar kan ik mij goed in terugvinden. Dat maakt dat het boek 7,5/10 krijgt, het gaat om overpeinzingen en gedachtegangen, eerder dan over zware filosofie. Het is apart. Het is geen dik boek zoals veel van zijn eerdere werken, het is best behapbaar. Je leert ook veel over Noorse (en Zweedse) gewoontes (Knausgard in Noor, heeft er ook een lange tijd gewoond maar leeft nu in Zweden). Hij schrijft in reeksen van meerdere boeken, zes zeer lijvige boeken in de serie “Mijn Strijd” (ik heb er vijf van gelezen), en nu vier dunnere boeken ((De vier seizoenen”, ik heb er nu twee gelezen).
Is 7,5/10 een overdreven cijfer? Misschien wél, het is persoonlijk, het is subjectief en velen zullen het lager inschatten, dat weet ik zeker. Maar, ik ben niet “velen”, en ik hoef niet zoals “velen” te denken.
Achiel Boskant