Ex-appeal: beiden gelukkig gescheiden

Bij een scheiding vecht je elkaar toch de tent uit? Nee, hoor deze stellen hebben ex-appeal. En vertellen hun geheim. Liefdevol.

Nikki Nooteboom (1972, fotograaf en meubelmaker) en Jan Heemskerk (1968, manager) zijn allebei gegroeid na hun scheiding. En vormen nog steeds een gezin.

ZIJ

“Ik was net 18 toen ik Jan leerde kennen. Ik kwam uit een links gezin waar de emoties je om de oren vlogen, hij kwam uit een VVD-milieu waar niet veel over gevoelens werd gepraat. Hij was de bedachtzame gentleman, ik de rebel die met spuitbussen achter bontjassen aanrende.

We zijn twintig jaar samen geweest en hebben twee dochters gekregen. Na de geboorte van de jongste bedacht ik een inbakerslaapzak en zette ik een bedrijfje op dat een groot succes werd. Toen dacht ik: kijk eens wat ik kan als ik mezelf volg. Ik wil los, ik wil gaan! Ik had behoefte aan dynamiek in mijn relatie. Jan kon daar niet in mee. Hij steunde me, maar hij kon mijn enthousiasme niet delen. Hij is meer iemand van don’t rock the boat. We begrepen elkaar niet goed meer. We zijn nog in therapie geweest, maar dat ging niet. We zaten daar alleen maar grappen te maken. Op een dag was ik de hal aan het verbouwen en ineens wist ik: ik moet weg. Ik was zo jong toen ik Jan leerde kennen en we waren zo lang samen geweest. Hij was altijd heel zorgzaam, een veilige haven. Maar ik wilde zelfstandig zijn, ik wilde op eigen benen staan. En ik was dat verliefde gevoel kwijt. Pas toen ik wegging bij Jan, kwam ik toe aan echt volwassen worden. Toen leerde ik wat het is om alleen te zijn, wat ik zelf van dingen vond, hoe ik zelf met situaties omging. Het was een heel proces. Soms had ik de neiging terug te gaan, als ik geborgenheid nodig had of als ik zag dat hij het moeilijk had. Maar dat heb ik niet gedaan. Je moet elkaar wel durven loslaten.

Jan is nog steeds mijn beste vriend. Het woord vriend voldoet eigenlijk niet: hij is mijn rots in de branding. We zijn nog steeds een gezin, maar we wonen niet meer samen. Jan hoort erbij. Dat zeg ik altijd tegen mijn vriendjes: Jan hoort erbij.”

HIJ

“Nikki is de slimste persoon die ik ken. Ze is heel puur in haar redeneringen. Zij is een wereldverbeteraar terwijl ik uit een milieu kom waarin het meer is van: doe maar lekker je eigen ding. Het is lang goed gegaan tussen haar en mij. Maar toen zij haar eigen bedrijf begon, raakten vriendschap, liefde en lust uit balans. We gingen langs elkaar heen leven en konden de passie niet meer terugvinden. Ik was degene die zei: dit gebeurt met iedereen die werkt en kinderen heeft. Maar Nikki nam er geen genoegen mee. Ze zette op een gegeven moment de stap en zei: wat doen we nu? Geven we elkaar de ruimte om verder te groeien? Het was een moeilijke beslissing, maar we stonden er allebei achter. Mensen groeien uit elkaar. Dat is geen slecht ding. Ik geloof niet dat een echtpaar altijd bij elkaar moeten blijven.

Het deed pijn en ik was bang: gaat het met de zorg voor de kinderen wel lukken? Maar ik ben een stabiel iemand, tegen het saaie aan. Ik heb vrij snel geaccepteerd dat dit misschien toch het beste was. En dat was ook zo. Nikki is nu geworden wie ze hoort te zijn. Tijdens onze relatie heeft ze zich toch aangepast, misschien een wat burgerlijker leven geleid dan ze zou willen. Nu is ze veel expressiever. Ik ben blij om te zien hoe ze nu is, maar ik ben ook blij dat we gescheiden zijn. Ze heeft een bepaalde onrust. Als ik nu bij haar ben, denk ik na twee uur: pfff. Nikki is gegroeid doordat ze mij heeft losgelaten, maar ik ook. Ik cijferde mezelf weg in relaties. Ik vergat mezelf in mijn wens om de ander te pleasen. Ik ben wat egocentrischer geworden en ik denk dat dat goed is. Met Nikki blijf ik verbonden voor de rest van onze levens. Ik zal haar altijd helpen. Omdat ze de moeder van onze kinderen is, maar ook omdat ik nog steeds van haar houd.”

Je leest alle verhalen terug in Ex-appeal. Beiden gelukkig gescheiden, Zin 7. Tekst: Renate van der Zee | Illustraties: Katrin Funcke