Margôt Ros: Onbeperkt genieten

Samen met Viggo Waas en Willem Philipsen neem ik vandaag filmpjes op voor de stichting Onbeperkt Genieten. Alle drie zijn we namelijk ambassadeurs van deze stichting. We hebben voor de kijkers een opwekkende boodschap: het onmogelijke is mogelijk. Ook met een overvol hoofd kun je genieten van een mooie voorstelling, van kunst of een gaaf concert — zonder gek te worden van alle prikkels.

Voor mij begint het allemaal als ik in 2018 tijdens een voorstelling achter op het toneel met mijn hoofd keihard tegen een ijzeren balk aanloop. Mijn brein trekt meteen de stekker eruit en het herstel duurt zeker twee jaar. In een tijd dat zelfs douchen nog voelt als een dagtaak ga ik een keer mee op een uitje van de stichting. En dat ene, prikkelarme museumbezoekje geeft me wekenlang energie. Plezier is niet zomaar ‘leuk’, het zorgt er ook voor dat je serotonine aanmaakt. Dat je energie krijgt om door te ploeteren met revalideren en weer even gelooft dat het goedkomt. Wanneer ze me vragen om ambassadeur te worden van de stichting, denk ik: kom maar door.

Voor de opnames van vandaag hebben we gisteravond een briefing gekregen. Viggo appt me meteen: Laten we de scripts simpel houden. Pas dan valt bij mij het kwartje: we moeten het hele verhaal dat ze ons zojuist gemaild hebben uit ons hoofd doen. Paniek. Een goede voorbereiding is uitgesloten; teksten leren lukt me alleen als ik daar echt de tijd voor neem.Ik leg mijn telefoon neer en kies voor de tactiek: ‘gewoon stil blijven zitten tot het overwaait’.

Bij aankomst op de set krijgen we acht losse A4’tjes, zonder nummering. Voor mensen zoals wij — met de concentratie van een fruitvlieg — is dat een recept voor instant-chaos. Binnen tien minuten liggen de papieren verspreid over tafel, als een potje Memory voor gevorderden.
“Is dit jouw blad?”
“Weet ik veel. Ik dacht van jou.”
“O nee, wacht, deze is van mij. Of is dit een vorige versie?”

Ik ben als eerste aan de beurt voor de camera. Slechts vijf zinnen, makkelijk toch? Niet dus. Ik verpruts ze minstens tien keer — woorden kwijt, zinnen door elkaar, hersenpauzes van jewelste. Viggo en Willem staan achter de camera te schaterlachen als ik voor de derde keer struikel over ‘artistieke relevantie’. Gelukkig krijg ik mijn revanche als zij aan de beurt zijn. We zijn drie hersenkluts-acteurs die bij zin één het script al kwijt zijn.

Ineens krijg ik een idee. “Zet de camera maar aan,” zeg ik. Ik sis tegen Viggo dat hij zijn tekst moet voorlezen.
“Wat is dit?” zegt hij.
“Ik ga dit zo tegen de mensen zeggen,” zeg ik. “Maar ik moet eerst effe m’n bril pakken.”
Ik druk hem het papier in z’n hand en duik in mijn tas. Terwijl hij begint te lezen – helder en zonder fouten –, doe ik alsof ik mijn leesbril zoek. Ik graai langs broodkruimels, haarspelden en een paar plakkerige adem-innetjes die zich onderin hebben verschanst.
Als hij klaar is, kom ik triomfantelijk omhoog en zet mijn bril op. Ik kijk hem gespeeld verbaasd aan.
“Heb jij nou gewoon de hele tekst al gedaan?”
Ik trek een gezicht in de camera alsof ik diep teleurgesteld ben.
“Ja,” zegt hij.
En het wonder is geschied: we hebben iets goeds op beeld.

Volgens de briefing moeten we vandaag tig scènes doen. Dat halen we natuurlijk niet. Gelukkig zijn onze hersenen erin getraind om te erkennen dat stoppen soms de slimste zet is. Binnenkort draaien we deel twee — misschien kennen we dan onze teksten. Al zou het zomaar kunnen dat ik weer wat sketches verzin. Dan hoef ik toch niets uit mijn hoofd te leren.

Over Margôt

Margôt Ros (1965) is regisseur, tv-maker, actrice, comedian én schrijver. In Zin schrijft ze over haar veelzijdige werk en kleurrijke leven. Margôt is samen met Jeroen Kleijne en heeft twee kinderen uit een eerdere relatie: zoon Jan (23) en dochter Cleo (21). Ze wonen in Amsterdam. In september verscheen het derde boek over Agaath van Margôt en Jeroen: Alles voor Agaath! En vanaf 21 september zie je haar in Ook dat nog! op tv.

Nooit meer een column van Margôt missen?

Bekijk via deze link hoeveel korting je krijgt op de verschillende abonnementen.