Carrièreswitch na je 50ste

Elke dag opnieuw ben ik me ontzettend bewust van de juistheid van mijn keuze’

Petra Schouten 28 augustus 2025

Ben de Hoog (1967) werkte 35 jaar als ladingcontroleur in de haven van Amsterdam. Samen met zijn vriendin verhuisde hij anderhalf jaar geleden naar Drenthe, waar hij zich liet omscholen tot treinmachinist.

“Het roer om. Niet wachten tot je pensioen. Het leven is NU. Morgen is niet vanzelfsprekend. Dus verkochten mijn vriendin en ik twee jaar geleden beiden ons appartement in Amsterdam, om samen een nieuw leven op te bouwen in Drenthe. Mijn baan als ladingcontroleur in de Amsterdamse haven kon ik niet meenemen. Rouwig was ik niet. Na 35 jaar was daar de lol ook wel vanaf. De tijden waren veranderd, de gezelligheid was weg. Gelukkig goed kunnen vertrekken bij mijn oude baas. Ik had een goed salaris en recht op een uitkering. Daar wilde ik wel twee jaar van genieten. Maar het UWV zat me achter de vodden. Sollicitatieplicht. Na zes maanden moet je elke baan accepteren. Dat wilde ik natuurlijk niet.

Vanaf mijn jonge jaren was ik gefascineerd door treinen. Mijn oma woonde langs het stoomtreintje Hoorn-Medemblik. Als kruimel in de armen van mijn tante riep ik al: ‘Tuuut-tuuut-tuut’. Eind oktober 2023 solliciteerde ik op de vacature machinist bij streekvervoerder Arriva. Het ging onverwacht snel. Na het eerste gesprek en een psychologische test – die ik glansrijk doorstond – startte ik op 1 november met de opleiding. ‘Het aankomende half jaar ben je van ons,’ grapte mijn mentor. Nou, dat heb ik geweten. Het waren de meest intensieve maanden van mijn leven. Leren, stage, leren, stage, examens, herexamens. Alles afzeggen, geen leuke dingen doen. Zes maanden stoomcursus op je 56ste. Het was werkelijk heftig. Maar nu geniet ik elke dag intens. Van ons nieuwe leven in Drenthe én van mijn nieuwe baan. Een vreemde gewaarwording, met zin naar je werk gaan. Ik rijd op de Vechtdallijn, tussen Emmen en Zwolle, volgens veel machinisten het mooiste traject in Nederland. Heide, bos, water, zandvlaktes, mijn werkgebied is ontzettend gevarieerd. Maar vergis je niet in het vak. Een machinist staat altijd ‘aan’. Je kunt domweg geen fouten maken, omdat de gevolgen daarvan altijd heftig zullen zijn. Regen… dat is spekglad en glijdend remmen naar je perron.

Net als een havencontroleur werkt een machinist zelfstandig, een baan met veel verantwoording. Maar daar houdt de vergelijking op. Mijn vieze overall, zwemvest en helm heb ik verruild voor een keurig gestreken overhemd met stropdas. Van contact met noeste havenarbeiders met zwarte handen, spierballen en harde humor naar forensen, dagjesmensen, uitgaanspubliek en voetbalsupporters. Twee totaal verschillende werelden, maar elke dag opnieuw ben ik me ontzettend bewust van de juistheid van mijn keuze.”