Mia: 11 maanden zonder hem

Mia Luif (59) verloor haar man René (63). Hij overleed zeven maanden na de diagnose blaaskanker. Ze hadden 37 jaar een relatie en kregen samen 3 kinderen: Tom, Fien en Pelle. Mia werkt als senior communicatie-adviseur bij een gemeente. In Zin schrijft ze – heen en weer springend in de tijd – over haar leven na zijn dood. ‘Ik voel die weken van toen weer in mijn lijf’.

Magnolia

Als ik zing, kan ik ondertussen niet aan iets anders denken. Zó lekker. Het is een van de redenen om wekelijks bij een koor te zingen. In de maanden dat René ziek was hield ik dat wekelijkse uitje erin. En ook daarna, toen hij dood was. Even mijn hoofd uitzetten.

Vorige week begonnen we met het instuderen van een nieuw lied, een kneiter van een Top 2000-klassieker: Roller Coaster van Danny Vera. Ik weet nog dat ik ‘m voor het eerst op de radio hoorde, bij Rob Stenders in 2019 (eerlijk: het jaartal moest ik even opzoeken). Het raakte me toen diep en ik hoor Roller Coaster nog steeds graag.

We zoeken met elkaar naar toon, naar tempo. We komen aan bij Where magnolia grows, where magnolia grows, en mijn stem breekt. Vorig jaar om deze tijd lag René al hele dagen boven op bed. Ik voel die weken van toen, nu een jaar geleden, weer in mijn lijf. René ging hard achteruit, een rollercoaster met weinig crazy highs maar wel veel real deep lows. De kinderen en ik, we wisten dat het nu geen maanden meer zou duren, zijn dood was er bijna. René wist dat ook. Maar we zeiden er niets meer over tegen elkaar, want er viel niets meer over te zeggen.

Elke ochtend maakte ik een kommetje rijstepap met kaneel voor hem, schikte stukjes A-kwaliteit mango op een bordje en zette dat met een koffie verkeerd op een dienblad. Het enige dat hij nog wilde eten en drinken in de ochtend. Elke week werd het dienblad dat ik naar boven bracht een beetje lichter; René kon steeds minder eten en drinken aan. Terwijl hij af en toe hapjes en slokjes nam, zat ik naast hem op ons bed. We kletsten wat. We zwegen wat. Door het raam zagen we hoe de gigantische magnoliaboom van de overbuurman elke dag mooier werd. Haast obsceen, zoals die magnolia wulps met haar roze bloemen pronkte. Wát een levenskracht.

En ja, zo sentimenteel als ik het nu ga opschrijven was het echt. Toen de magnolia haar bloemblaadjes verloor en het roze plaatsmaakte voor groen, toen verloor mijn man zijn leven. En ik mijn man. Onze kinderen hun vader. Nu is dat bijna een jaar geleden. Soms lijkt het gisteren, soms een heel leven geleden. Dus de magnolia van Danny Vera op de koorrepetitie greep me even letterlijk bij de strot. Tegelijkertijd vind ik het ook mooi om juist nu dat lied te zingen. Vreugde en verdriet bestaan prima naast elkaar. Als ik iets heb ervaren, het afgelopen jaar, dan is dat het wel. Gisteren ook weer. Ik kwam laat thuis van mijn werk en zie op de tafel een vaas staan met drie prachtige magnoliatakken erin. Ik kijk vragend naar Pelle. Van de overbuurman, zegt mijn zoon. Ik bedank de buurman met een appje. Hij appt terug: ik kreeg een seintje door van René. En ik zing in m’n hoofd: I can travel all the road, you see, ‘cause I know you’re there with me.

Reageren? Redactie@zin.nl
Columns teruglezen? Zin.nl/Mia