Op de Zinredactie vliegt het ene na het andere kind uit. En niet gewoon het huis uit, nee: de wijde wereld in. Pap, mam, tot over een jaar! Of twee..! Of misschien wel tot ‘nooit meer’?! Is jouw kind op wereldreis (gegaan) of in het (verre) buitenland gaan wonen of studeren? Laat ons weten wat dat met jou als ouder(s) doet.
Wierp je je als een Portugese (denk Brigitte Kaandorp) in een oceaan van tranen aan zijn of haar voeten op Schiphol? Of stond je er heel wat nuchterder in, was je vooral uitzinnig blij voor je zoon of dochter, en beretrots. Als je kind voor lange tijd naar het buitenland vertrekt – de wereld gaat verkennen of misschien wel wegblijft omdat het in het (verre) buitenland besluit te gaan wonen, te studeren of stage te lopen: hoe ga je daar dan als ouder mee om? Welke verwachte en onverwachte emoties komen daar allemaal bij kijken? Hoe blijf (of bleef) – je met elkaar in contact? Ben je hem of haar achterna gegaan, heb je het vliegtuig gepakt en je kind ergens in de wijde wereld bezocht?
Maak kans op boekenpakket twv € 100
Staat jouw kind te popelen of is het al op wereldreis (gegaan)? Of is jouw zoon of dochter voor het avontuur of bijvoorbeeld de liefde in het (verre) buitenland gaan wonen? Laat ons weten wat dat met jou als ouder(s) doet. Waar je tegenaan loopt (of bent gelopen). Mail ons jouw ervaring of verhaal, alle reacties zijn welkom. Voor Zin Magazine nr. 2 (januari 2024) maken we op basis van al jullie inzendingen een groot artikel. Springt jouw verhaal er voor ons helemaal uit? Dan win je een boekenpakket t.w.v. ruim € 100!
Meedoen gaat zo
Stuur je verhaal, ervaring of belevenissen (in maximaal 150 woorden) zo snel mogelijk maar vóór vrijdag 8 december 2023 naar redactie@zin.nl o.v.v. Kind in het buitenland. Vermeld ook je naam, geboortejaar en postadres, en stuur een pasfotootje van jezelf mee. We zijn benieuwd!
MatchOffice zegt
Lezersoproep! Kind in het buitenland – Wat een prachtige gelegenheid om de ervaringen te delen van ouders wiens kinderen de wereld verkennen! Het is inspirerend om te lezen hoe verschillende ouders omgaan met deze stap van hun kinderen naar het buitenland. De mix van emoties die naar voren komt, van trots tot een vleugje melancholie, is hartverwarmend. Het is een eerbetoon aan de band tussen ouder en kind, hoe die ook evolueert als ze kilometers van elkaar verwijderd zijn.
Deze oproep biedt een podium om ervaringen te delen, van het afscheid nemen op de luchthaven tot het onderhouden van verbindingen over lange afstanden. Het is een prachtige kans om te leren van elkaars reizen en avonturen en tegelijkertijd begrip te tonen voor de emoties die gepaard gaan met deze levensveranderende momenten. En laten we niet vergeten, het vooruitzicht op een boekenpakket ter waarde van € 100 voegt nog een extra dosis aanmoediging toe om mee te doen! Dus, ouders, deel uw verhalen en maak van deze ervaring een bron van inspiratie voor anderen.
#matchoffice
Melanie zegt
Onze zoon zat tijdens corona tijd voor een half jaar, gedurende zijn Minor, in Duitsland. Mijn man bracht hem weg. I.v.m. de avondklok was dat destijds al een onmogelijke opgave. Ze mochten pas na 5.00 uur thuis wegrijden en eigenlijk moest mijn man binnen 24 uur weer thuis zijn, maar de rit naar het zuiden was zo vermoeiend en de emoties maakten het nog lastiger om onze zoon daar achter te laten. Onze zoon moest eerst 7 dagen in carantene op een wildvreemde plek, zonder bekenden in de buurt. Het internet bleek door de huisbaas niet verlengd te zijn, dus alleen telefonisch contact was mogelijk. De hogeschool is het volledige halve jaar gesloten gebleven. Er zijn zowel in Nederland als daar heel wat tranen weggeplinkt.
Uiteindelijk heeft onze zoon wel zijn studiepunten kunnen behalen en buiten op het plein in de stad met andere buitenlandse studenten kunnen chillen.
Maar het is zeker niet een tijd geweest die je als jongere voor ogen hebt, wanneer je in het buitenland gaat studeren. Ons voornemen is om in 2024 de tijdelijke woonplaats met het gezin te bezoeken, om zo de periode die heel heftig was af te sluiten en alsnog mooie herinneringen te maken.
Helena van Es zegt
Mijn dochter Liz heeft in mei van dit jaar haar huis en Zandvoort opgezegd. Haar spullen weggegeven. 7 maanden vrij van haar werk genomen. Zij wilde ultieme vrijheid ervaren met zo min mogelijke ballast. Tot augustus in een buscamper gewoond waar ze in Nederland op div plekken toch nog haar werk kon doen. In augustus is ze op haar fiets vertrokken. Margriet heeft een mooi artikel over haar geschreven. Zij schrijft ook een blog over haar ervaringen en haar innerlijke reis. Lizschrijft.
Ik als moeder ben mij van bewust dat loslaten hiermee op de proef wordt gesteld en heb het er soms best moeilijk mee. Nu verblijft ze in haar geliefde Portugal waar ze geniet en veel schrijft wat haar grote passie is.