Een nieuwe column van Hanneke Groenteman: ‘Ik was bij een leuke tentoonstelling, het leven leek weer een beetje op een vorig leven. Tot ik een paar dagen later een sneltestje deed’

Goed gedrag

Tot een paar dagen geleden was Corona een aandoening die anderen velde. Het was overal, maar ik kon er nog omheen leven. Het was irritant, vooral als wij in de persconferentie op padvinderachtige toon werden gemaand voorzichtig en gehoorzaam te zijn. We moeten het virus er SAMEN onder krijgen, als wij ons goed gedragen, slaan we het virus met een klap de kop in. We moeten handen wassen, vaccineren, afstand houden, weer mondkapjes dragen, als brave burgers behoedzaam leven. Dat heb ik allemaal gedaan, ik ben een brave burger, zwaaide overal met mijn QR-code en leefde in een zelf ingestelde lichte lockdown.

Besmet

Tot die ene leuke opening van die ene leuke tentoonstelling. Mijn favoriete schilder Sam Drukker mocht eindelijk weer een tentoonstelling inrichten, in Amstelveen, in Museum Jan. Heerlijke tentoonstelling, heerlijk museum, heerlijke bijeenkomst. Ik mocht een welkomstpraatje houden en het ging me goed af. Geen knuffels, geen handen, veel gezelligheid. So far so good, het leven leek weer een beetje op een vorig leven. Tot ik een paar dagen later een sneltestje deed omdat ik interviewles moest geven. Het leek op een zwangerschapstest, vele tientallen jaren (zeker zestig) geleden. Druppeltjes (geen urine maar neusvocht ditmaal) in een dingetje, wachten op een streepje. Eén streepje – negatief. Twee streepjes – positief. Corona. En ja hoor, daar waren ze. Twee streepjes. Positief dus. Ik schrok me dood. Zwanger? Dat kon niet, op mijn 82ste. Corona? Hoe dan? Niemand geknuffeld, geen hand gegeven. Snel naar een echte teststraat, wattenstaaf in keel en neus. Binnen 24 uur de uitslag. Corona. Onweerlegbaar. Eén van de meer dan 15000 besmetten.

Lege batterij

Met dat gluiperige onuitstaanbare rotvirus! In quarantaine dus, voor minstens een week. Tot de klachten over zijn. En alras daalde een dikke deken van mist op me neer. Hield de batterij ermee op. Verdwenen reuk en smaak. Kreeg ik geen voet meer voor de andere. Had nergens meer trek of zin in. Kon me niet druk meer maken over de mislukte klimaattop. Lieten de arme vluchtelingen uit Wit-Rusland me koud. Vond ik de krant een hinderlijke stapel papier. Vond ik alles op de televisie flauw en zouteloos. Dit stukje schrijf ik nog vanuit die mist, met een zieltogende batterij. Nog net genoeg energie om de boodschapjes van mijn lieve familie voor mijn deur naar binnen te harken. Als u dit leest ben ik waarschijnlijk weer boven Jan. Maar nu even niet. En onthoud: samen krijgen wij het virus eronder.

Hanneke Groenteman (1939) is programmaker, journalist en schrijver. In Zin schrijft ze over waar ze tegenaan loopt. Hanneke heeft één zoon, Gijs. Hij heeft vier kinderen (twee dochters en twee zonen). Zij zijn Hannekes Grote Liefde.

Nooit meer een column van Hanneke missen? Met deze aanbieding lees je Zin wel erg voordelig.