Een nieuwe column van Hanneke Groenteman: ‘Ik prefereer ook een natuurlijk (snel en niet smartelijk) einde, maar als dat niet in de sterren staat…’
Stof tot nadenken
Het lijkt onontkoombaar: nu ik boven de 80 ben, denk ik steeds vaker na over mijn levenseinde. Dat komt ook doordat met enige regelmaat in mijn omgeving iemand van mijn leeftijd ziek wordt, omvalt, de weg kwijtraakt. De omgeving verdrietig en ontheemd achterlatend. En dan dringt de vraag zich op: hoe wil ik zelf de regie over mijn einde houden, als dat mogelijk is? Als deze overdenking u somber stemt of als u het een onprettig onderwerp vindt, sla dan lekker deze pagina om. Ik ben vroeger altijd een fervent voorstander geweest van het baas-in-eigen-buik-principe, regie in eigen hand, zelf beslissen over je leven. Onder andere streed ik mee voor een wettelijk goed geregelde abortus. Dat is na veel vallen en opstaan geregeld.
Eigen beslissing
Datzelfde principe wil ik nu ook voor mijn levenseinde: ik wil voor zover mogelijk zelf kunnen beslissen wanneer het mooi geweest is. Ooit houdt het toch op, een aftakeling of pijnlijk ziekbed wil ik liever niet. Ik heb geregeld dat ik, als de dokter me niet kan helpen, na zorgvuldig wikken en wegen kan uitstappen zonder nare brokken te maken. Ik zou ook waardig afscheid willen nemen. Omslachtige manier om te zeggen: ergens in een hoekje van mijn huis verstopt ligt een ‘pil van Drion’. Menigeen hoort dit met afschuw aan. Zo mag je niet ingrijpen in de natuur. Nou, ik prefereer ook een natuurlijk (snel en niet smartelijk) einde, of een dokter die me meevoelend helpt, maar als dat allemaal niet in de sterren staat…
Samen sterven
Ik hoorde onlangs het verhaal van een echtpaar dat samen uit het leven wilde stappen. Ze hadden afgesproken dat als een van beiden ongeneeslijk ziek zou worden, ze samen zouden gaan. Alleen achterblijven wilden ze niet. En toen kreeg hij de aanzegging van de dokter dat hij ongeneeslijk ziek was. Hij was nog fit, maar behandeling waarbij hij kwaliteit van leven zou behouden, was niet meer mogelijk. Toen sloegen ze aan het regelen. Dit (Canadese) echtpaar was bevriend geraakt met vrienden van mij op wereldreis. Het werd een intense, zij het korte vriendschap. De Canadezen vertelden hun verhaal. Ze hadden hun huis verkocht, de erfenis vastgelegd, afscheid genomen van geliefden, een camper gekocht om langs plaatsen te reizen die ze nog eens of voor het eerst wilden zien. Ze hadden uitgevonden dat je in Peru vrijelijk een middel kon kopen voor een milde dood. Ze hadden daar een hotelkamer, geregeld dat niet het kamermeisje ze zou vinden maar iemand van de politie, voorzieningen voor de begrafenis getroffen. De avond ervoor hebben ze via FaceTime nog eens tegen mijn vrienden gezegd dat ze gelukkig waren en overtuigd van hun beslissing. De volgende ochtend zijn ze hand in hand op bed aangetroffen. Alles was precies gegaan zoals ze het hadden gewild.
Hanneke Groenteman (1939) is programmamaker, journalist en schrijver. In Zin schrijft ze over waar een vrouw in deze levensfase tegenaan loopt. En wat ze daarvan vindt.
Nooit meer een column van Hanneke missen? Met deze aanbieding lees je Zin wel erg voordelig.
Jettie Vink- Boeklage zegt
Ook ik wil graag een waardig afscheid van dit leven!
Jettie Vink-Boeklage zegt
Op de TV zag ik het interview over het holocostverleden en hoe de generatie daarna nog last had van het verdriet dat hun was o erkenen en het wel of niet praten daarover. Er werd gesproken over “het deksel op de pot doen” en dat raakte me zó erg, dat het me niet meer verlaat.
Dan niet over de oorlog zelf, maar wat daarna met mensen gebeurde en wel: “het emigreren”.
Ook daar zou je een documentaire kunnen maken, want wát een verdriet heeft dat veroorzaakt in een tijd waarin het contact bestond uit een luchtpostvelletje, waarin je dan moest lezen hoe het daar, in mijn geval Zuid Afrika, was. Ik zag mijn moeders verdriet en ik kan er nog steeds niet van loskomen en heb er dus MIJN kinderen ook mee belast. Dit even in het kort. Ook mijn zus had de deksel op de pot gedaan daar in Zuid Afrika en die kreeg ik niet los, ook niet toen haar later hebt bezocht. Het doet nog steeds pijn!!
Toen ik later meer hoorde over Hanneke Groentemannen, zag ik dat we meer gemeen hadden. Ook ik ben in 1939 geboren en spreek graag over sexualiteit in MIJN jeugd, maar wie wil dat nog horen van een oude vrouw?