
‘Alles op zijn kop. Niks meer normaal’
Een nieuwe column van Hanneke Groenteman
Een nieuwe column van Hanneke Groenteman: ‘Er spoken veel rare, ongerijmde gedachten door mijn hoofd.’
Pas op de plaats
Stilstand is achteruitgang, in de tijd waarin alles hectiek en vaart had, zei je dat wel eens. Het pc-tijdperk (pre-corona). Opzij, opzij, opzij, maak plaats, maak plaats, maak plaats. We moeten door, want stilstand is achteruitgang. Ik was ook zo’n Duracell-konijn. Maar nu weet ik: stilstand is zowel achter- als vooruitgang. Dat hebben we vanaf maart keihard gemerkt. Als alles om je heen stilstaat, merk je ineens wat er met je gebeurt als je gedwongen pas op de plaats moet maken. Je gaat allerlei stadia door. Eerst grote schrik, die enorme, wereldwijde, onzichtbare, vernietigende vijand met wie we een strijd moeten aangaan waarvoor we niet zijn toegerust.
Elkaar ontwijken
Na de schrik lichte opwinding. Alles op zijn kop. Overal vraagtekens bij, vooral bij onze ‘normale’ levensstijl. We worden op ons nummer gezet en we hebben maar te gehoorzamen. Ineens hebben we mega ijsvrij, ons bewegende leven wordt ons uit handen geslagen. We mogen van alles niet meer en moeten van alles juist weer wel van instanties die we daarvoor nauwelijks kenden. Niet meer naar school, niet naar de bioscoop, niet naar oma en opa, niet bingoën of klaverjassen, niet meer uit, zelfs geen begrafenissen meer. We moeten onze handen schraal wassen, nooit meer kussen of aanraken, we moeten elkaar ontwijken als omgekeerde magneten.
Terechtwijzing
Ik heb de wonderlijkste discussies met vrienden op afstand gehad. Als ik zei dat ik best iets goeds zie in de pas op de plaats, was het woedende commentaar of ik geen gevoel had voor mensen in verzorgingstehuizen die niemand meer mochten zien. Voor mensen die lagen te vechten voor hun leven op ic’s. Voor mensen die in een grote klap hun bestaanszekerheid zagen verbrokkelen. Voor slachtoffers van huiselijk geweld als huishoudens snelkookpannen werden. En als ik daarentegen het zwartst denkbare scenario voorschotelde met een wereldwijde crisis en gevaar voor populisme en oorlog waar ik altijd bang voor ben, was ik weer te angstig, te pessimistisch, te zwartkijkend en besefte ik niet dat er ook iets goed school in de terechtwijzing die wij met onze gulzige spilzieke levensstijl verdiend hadden. Ik weet het allemaal niet.
Nood breekt wet
Er spoken veel rare, ongerijmde gedachten door mijn hoofd. Ik denk bijvoorbeeld aan een recent pre-corona-dispuut over vrouwen met gezichtsbedekking (burka’s). Waarbij het grote bezwaar was dat je (in dit geval Annemarie van Gaal) heel naar werd van het feit dat je iemands gezichtsuitdrukking niet zag en dat hoort nou eenmaal niet bij onze cultuur! Ik zie de mondkapjes, zie geen gezichten en hoor die discussie helemaal niet meer. Of de nog verhittere discussie over het niet handen schudden door moslims (en orthodoxe joden, maar dat werd er nooit bij gezegd). Nu schudt niemand iemand meer een hand en dat ís ineens onze cultuur. Nood breekt wet en cultuur is ook maar een afspraak. Ik pieker gewoon door.
Hanneke Groenteman (1939) is programmamaker, journalist en schrijver. In Zin schrijft ze over waar een vrouw in deze levensfase tegenaan loopt. En wat ze daarvan vindt.
Nooit meer een column van Hanneke missen? Met deze aanbieding lees je Zin wel erg voordelig.