Mee willen blijven doen, met alle energie die het kost én die het oplevert, of blijmoedig je huidige levensfase accepteren. Voor beide is veel te zeggen.

Zin-lezers schrijven over het leed dat generatie heet. Maar ook over de vreugd van een eeuwige jeugd! In Zin 5 staan de winnende verhalen van onze verhalenwedstrijd.  Hier lees je de belevenissen van Anita, Wilma en Anette.

Weer 15

In de auto op weg naar kantoor hoor ik op de radio af en toe zo’n heerlijk nummer van 40 jaar geleden voorbijkomen. Ik rij in de zomer vaak met open dak en dan schalt de muziek uit mijn auto. Leuk als je in de file staat en een grijze dame van 57 keihard hoort meezingen op bijvoorbeeld The Rolling Stones of Peter Maffay. Zo af en toe heb ik ook nog de neiging met mijn handen op het stuur mee te roffelen. Dan zie ik andere automobilisten glimlachen. In gedachten dans ik weer als 15-jarige op dat schoolfeest met de leukste jongen van de klas. Verliefd, of in ieder geval ernstig onder de indruk. Als ik daar als 57-jarige aan terugdenk, ben ik weer jong. De muziek, de sfeer: even genieten net als toen.

Anita van Loon (1959)

Jong of belegen?

Als ik op een ochtend in mijn lokale supermarkt richting de vleeswaren loop, zie ik een jongeman staan van de leeftijd van mijn kinderen. Een aardige dertiger die over wel twintig soorten boterhambeleg gebogen staat en maar geen besluit kan nemen. Ik sta inmiddels naast hem en grap: “Jammer dat er zo weinig keus is, hè?” Hij kijkt me aan, aarzelt even en zegt dan: “Tja, dat was in uw tijd wel anders, hè mevrouw?” Die zag ik niet aankomen. Ik hoor mezelf nuffig antwoorden: “Nou, ik beschouw deze tijd anders ook als mijn tijd!” Hij grijpt een onsje salami uit de vitrine en terwijl hij wegloopt zegt hij: “Ik heb gewoon wat te knagen nodig voor in de auto.” Ik loop door naar de kaasafdeling en hoor mezelf denken: hoeveel soorten kaas wil een mens eigenlijk om zijn brood mee te beleggen? Ineens voel ik me zó belegen.

Wilma van Weijen-van Iersel (1952)

Een mevrouw bij een popconcert

Met een topje, spijkerbroek en een paar gympen ben ik tevreden over mijn outfit voor het concert van de band waar ik zo vrolijk van word. Vaak heeft het publiek de leeftijd van de vijftigers op het podium. Bij de entree naar de zaal begin ik me een beetje zorgen te maken. De leeftijd van het gros van dit publiek haalt de 18 nog niet eens. Jonge meisjes die zwijmelen bij de aanblik van de frisse jongens van de band. Al snel staan de linies voor het podium vol. Ik blijf achteraan staan en koop een biertje aan de rustige bar. Dat is dan weer een voordeel. De band begint en de sfeer zit er meteen in. Ik dans en zing alle liedjes mee. Jammer dat ik met mijn lengte niet veel zie. Die meiden van tegenwoordig zijn minstens een kop groter dan ik. Al snel is er een tweedeling tussen de dansers en de niet-dansers. Die laatste laten zich naar achteren zakken en ik ruk op naar voren. Als een nummer klaar is, joel ik mee met de jeugd. Ik ben hier helemaal op mijn plek. De jongen voor me knipoogt naar me en trekt zijn vriend opzij. “Komt u maar mevrouw, dan kunt u ook iets zien.” Ik weet niet wat erger is: op dit moment helemaal níet of juist zó aangesproken worden. Heel beleefd natuurlijk, toch voel ik me in één klap stokoud.

Annette Akkerman (1962)

Zin in meer verhalen van Zin-lezers? Zin 5 ligt nú in de winkel!