Zolang ik kan kruipen, red ik mezelf
Schrijfster Marjan Berk (1932) mag dan lichamelijk wat broos zijn, geestelijk is ze topfit.
Onlangs moest ze op het Amsterdamse stadhuis acht keer komen uitleggen dat ze een auto nodig heeft voor haar werk en dus ook een parkeervergunning. Hoezo, een eigen bedrijf? Ze is toch 84? Serieus? “Als ik dat vertel, kijken ze me aan of ik gek ben. En er is altijd wel iemand die zegt: moet je nog zo nodig? Ja, dat moet ik. Niet alleen financieel – want ik heb alleen maar AOW – maar ook mentaal. Werken en vooral schrijven maakt me gelukkig. Maar dan wel werk dat ik zelf bedenk. Mijn devies is altijd geweest: onafhankelijkheid en zelfredzaamheid. Zolang ik kan kruipen, red ik mezelf.”
Nooit te oud to be happy, om de titel van uw eigen programma te citeren.
“Inderdaad, waarmee ik niet wil zeggen dat oud worden alleen maar ‘happy’ is. Want er komen helaas wel wat obstakels op je pad, lichamelijk, maar ook mentaal. Ik kan bijvoorbeeld niet meer fietsen, wat ik heel erg vind. Nadat ik een paar keer lelijk ben gevallen, durf ik het niet meer. En ik was juist een echte fietser, ik fietste overal naartoe. Gelukkig rijd ik nog wel auto, maar liever niet meer in het donker.
Na die valpartijen heb ik een tijdje met een stok gelopen, maar de neuroloog zei: probeer het weer zonder, dat is beter voor je gevoel van eigenwaarde. En dan heb ik last van artrose en osteoporose, waarvoor ik eenmaal per maand een afschuwelijke pil moet slikken. Om maagklachten te voorkomen, moet ik die staande slikken, waarna ik nog een uur moet blijven staan. Kan ik net de Volkskrant helemaal uit lezen. ’s Ochtends doe ik altijd trouw de oefeningen van het tv-programma Nederland in beweging, dat brengt me terug in mijn voegen. Daarna kan ik letterlijk weer vooruit.”
Lees het hele interview nu in Zin 9. Siegfried Woldhek tekent haar portret
Marjan Berk in Nooit te oud to be happy zien? Hier is ze de komende maanden te vinden.
