Om dit boek te gaan lezen stond ik niet te trappelen. Dit door een eerdere ervaring met deze schrijfster. Kort samengevat zit het vooral in de verhaaltrant die gebruikt wordt. Het heen en weer switchen in tijd, locatie en personen maakte het moeizaam om te lezen. Lekker doorlezen lukte me ook nu niet. Het duurde even voordat ik de namen begon te herkennen en wist waar we waren. Er worden soms grote sprongen in de tijd gemaakt. In één alinea drie verschillende tijdsituaties waardoor ik de draad verloor. Eventuele opgebouwde spanningsbogen braken dan weer af.

Het zit gelukkig niet in in de inhoud van het verhaal bleek achteraf. De lijn moeder, oma, tantes enz. en haar eigen kinderen is boeiend om te zien en geeft een sprekend beeld van de omstandigheden en het opgroeien van zowel de een als de ander. De omgeving spreekt tot de verbeelding.

De ontkenning, door de omgeving, van de moeilijkheden van de moeder is duidelijk en roept mededogen op. Haar grote verantwoordelijkheidsgevoel herkenbaar, het wegcijferen van zichzelf jammer en begrijpelijk in de context waarin zij leefde. Er is sprake van zowel een liefdevolle als irritante relatie. In dit boek komt voor mijn gevoel de irritatie sterker naar boven als de liefde. Dus zeker geen boek met romantische aspecten of afloop. Er is voor mij wel meer begrip ontstaan voor de ‘slachtoffers’ en cultuurkenmerken van immigranten van die tijd. En ook de Nederlandse invloed daarop. Al met al, vooral vanwege het verhaal, dus zeker de moeite waard om te lezen.

Hanneke Langenhuizen