12-12-12

Terugkijkend op de afgelopen weken is het ook voor mij bijna niet voor te stellen dat ik zo ziek was dat de omgeving er niet meer toe deed. Ik heb alles moeten inzetten om de dag door te komen. Om te overleven. Net als bij een zware chemokuur. Ik kijk weer om me heen. Heb trek in eten. Zie het roodborstje op mijn dakterras, lees de krant, luister naar muziek, naar het verhaal van de ander, ben nieuwsgierig en waakzaam. Waakzaam, omdat ik vermoed dat mijn lichaam hoogstwaarschijnlijk opnieuw een aanval op de kanker zal gaan doen. Bijzonder om te ervaren wat energie doet en waar energie zich op kan richten.

Ik heb rust gekregen. De nachten zijn stil en warm. Urenlang lig ik in vrede te liggen. Hand in hand met George. Golven van liefde glijden door mijn lijf. Dan lig ik een hele nacht te luisteren naar de wind en de regen die tegen de ramen aan spelen. Als je voorheen een nacht niet kon slapen en je moest weer vroeg uit de veren om naar je werk te gaan, raakte ik in paniek van het tekort aan slaap en energie om de naderende dag aan te kunnen. Nu gaan de uren aan me voorbij in een soort vrije stroom van denken en associatie over talloze onderwerpen, personen, fantasieën.

Ik ervaar zo’n diepe ontspanning dat je bijna boven jezelf zweeft. Alsof je het lijf kunt laten liggen en jij er zelf even uit mag gaan. Ik denk dat dit allemaal te maken heeft met het proces dat zich heeft ingezet om het leven op een goed moment daadwerkelijk los te gaan laten. Geef liefde een plek en leer om te gaan met verdriet. Het verbaasd me enorm dat ik tot dergelijke uitspraken kom. Ik ben een nuchter mens die zich nauwelijks heeft bezig gehouden met de wereld van yoga, meditatie of mindfulness.