We hebben alweer de langste dag van het jaar gehad. De zomer wil maar niet beginnen. We eten stamppot van postelijn. Zo’n bijna “vergeten” groente. De barbecue staat nog ongebruikt in zijn jasje op het terras. Ik heb mezelf een kado gegeven. Een lekker zittende stoel voor buiten. Zo eentje waar je in weg dommelt met een boek op schoot als het zonnetje schijnt. Zoals oma vroeger deed nadat ze een berg boontjes had gedopt voor het avondeten. De kinderen vinden de stoel afschuwelijk, net als de postelijn. Zij willen gnocchi alla bava of een risotto in een vintage hangstoel. In één generatie is het leef- en eetpatroon volledig veranderd. Ik hoef niet meer aan te komen met een eenvoudig “appeltje pief” uit de oven.
Sinds mijn ziekte zijn mijn maatstaven veranderd. Evenals mijn benodigdheden. Comfort is belangrijker dan design. Dus mijn nieuwe stoel is degelijk en niet al te duur. Ik kan en geef geen 300 euro meer uit voor een paar nieuwe winterlaarzen. De oude gaan voor een opknapbeurt naar de schoenmaker. Geen idee hoeveel winters ze nog van pas gaan komen. Eerst maar eens deze zomer door. In mijn nieuwe stoel, met een glaasje en de geur van een gegrild spiesje vlees met paprika en ananas. Lekker ouderwets. Heerlijk.