Het vermeende ‘monster’ van een operadiva trof Wim Spijkers niet, wél een statige Jessye Norman (1945) die op dreef komt als het gaat over racisme, de burgerrechtenbeweging en de rol die haar familie daarin speelde. Haar autobiografie is net uit. En die geven wij weg!

In 1968 won Jessye Norman in München het internationale muziekconcours van de Duitse omroep ARD. Vervolgens werd ze door de dirigent van de Berliner Oper uitgenodigd om daar te komen zingen. Het was het begin van een grote carrière. Voor haar eerste optreden zou ze zelfs vijf maanden intensief Duits hebben geleerd. “Ik begrijp en spreek alle talen waarin ik zing,” knikt de diva bevestigend.

“Ik ben in Duitsland opgegroeid,” beweerde ze meermaals. In elk geval is Norman drie jaar onafgebroken in Berlijn gebleven. “Ik was nog studente toen ik in West-Berlijn aan¬kwam. En met een Amerikaans paspoort kon je ook door Checkpoint Charlie naar Oost- Berlijn. Dat was een totaal andere wereld. En ik had ook het voorrecht om als jonge zange¬res naar een land als het toenmalige Tsjecho- Slowakije te gaan. Op dat soort reizen moest je zorgen dat je je eigen voedsel meenam, want het was daar erg schaars. Dus je nam je eigen vis in blik en peanut butter mee, omdat je niet wist wat je te eten zou krijgen.”

Lees het hele interview in Zin 12, nu in de winkels. Tekst: Wim Spijkers. Beeld: Corbis, Hollandse Hoogte, ANP, boek De muziek van mijn leven.

Jessye Norman zingt: Vier Letzte Lieder (Richard Strauss):

Winnen
We geven 5 exemplaren weg van Jessye Normans boek De muziek van mijn leven (€ 22,50, Kosmos Uitgevers)! Kans maken? Klik hier voor het winformulier.